Zwiastun nowego serialu

Ponad rok temu dostałem od koleżanki wejściówkę na film “Transformers”. W tym filmie za dużo się działo. Za szybko przelatywały obrazy przed moimi oczami. Nie nadążałem za akcją, a że robił się mętlik w głowie, więc i dialogi stawały się bez znaczenia. Nie przypuszczałem, że kiedyś przyjdzie mi brać udział w tym filmie.

Nie, nie!!! nie jako aktor. Zostałem kamerzystą pierwszej serii Transformerów. Kręcimy go od dwu dni, a w planach jest co najmniej 100 odcinków. Zdjęcia zaczynają się po 22:00.

A teraz zwiastuny dwu odcinków pierwszej serii serialu “Transformers in Doha“:

Continue reading »

Szeregówka z niebieskim dachem

Towarzystwo w pracy kruszy się w zastraszającym tempie.
Gdy do tego nie masz jeszcze drugiej osoby na wyciągnięcie ręki 😉 taki stan może wkrótce odbić się na Twoim zdrowiu psychicznym.
Najwyższa więc pora poznać swoich wirtualnych znajomych z Doha.
Okazało się, że tuż obok mieszka mnie Olena z rodziną. Śledzę jej bloga od niedawna, ale miło poczytać jak inni rodacy widzą ten sam kraj.

Byliśmy umówieni na spotkanie dziś wieczorem. Trochę czasu nam zeszło, by zgrać terminy, ale tak to już jest, jak ślę zapytania z QP-ego e-maila, do którego nie mam dostępu z domu. Może i dobrze, że nie mam, bo dzięki temu zawsze rano czekają na mnie niemiłe niespodzianki w postaci idiotycznych zleceń, które potem staram się spełniać ku uciesze i zabawie swoich [cenzura] szefów.

Gdy zapraszamy do siebie nowych znajomych w Polsce podajemy nazwę ulicy i numer domu (ew. numer mieszkania). W Melbourne podaje się jeszcze nazwę dzielnicy, bo bez tego ani rusz w tej wielkiej metropolii.

Olena, jak przystało na znawczynię miejscowych obyczajów, podała mi wyczerpujący opis dojazdu do swojej małej rezydencji (rondo, światła, stacja benzynowa, roboty drogowe, stróżówka, niebieski dach, nazwa osiedla, numer telefonu komórkowego, gdyby hinduscy strażnicy nie chcieli mnie wpuścić – uff, dużo tego, ale nie ma szans, bym się zgubił). Oczywiście nie było ani nazwy ulicy ani numeru domu, bo nikt czymś takim nie operuje w Doha. A jeśli nawet, by mi podała, to poziom frustracji sięgnąłby u mnie zenitu, gdyż dane te jedynie by mi utrudniały dotarcie do celu – słowem co kraj to obyczaj.
Continue reading »

Masz nasze słowo

Gdy nie ma tego całego szaleństwa związanego z egzaminowaniem na czas, pracuje mi się zdecydowanie lepiej.
Dziś na zaliczeniu pojawiły się tylko trzy osoby. Chociaż prosiłem dwa tygodnie temu, by przygotowani byli z trzech przedmiotów, oni byli gotowi tylko z jednego.

Jakże dziwny jest ten świat.
Gdy nie masz czasu, to innym grunt pod nogami się pali.
Gdy możesz poświęcić im trochę więcej uwagi, nagle znika gdzieś ten młodzieńczy zapał.

Jutro firma wysyła mnie do RAA, więc tylko Tony będzie się z nimi męczył. Po co mnie wzywają do RAA? Otóż mam sprawdzać po raz n-ty te same prace, które tuszowaliśmy w trakcie audytu. Tylko, że ja mam wrażenie, że chodzi o coś więcej. Dla samych bzdurnych podpisów nie ściągano by mnie do siedziby głównej Przemysłowego Centrum Szkoleniowego.

Tuż przed wyjściem z pracy zdążyłem jeszcze zadzwonić do Edwarda, by potwierdzić wizytę mechanika w moim domu. Upewniłem się, że nie będzie żadnych niedomówień tym razem.

W trakcie podróży do domu, Tony dostał telefon od pośrednika, że ma się stawić na dywaniku u naszego głównego hochsztaplera. Takie bzdury jakie wychodzą ostatnio z jego ust (pośrednika, nie Toniego), to głowa mała.
Continue reading »

Do raportu

13:00
Pierwszy dzień bez treningu (nie wiadomo dlaczego w środku semestru, ktoś wysłał studentów na tygodniowe wakacje), a ja dopiero znalazłem chwilę czasu, by coś skrobnąć do Was.

W domu ciepło jak cholera. Mógłbym włączyć klimę na noc, ale wtedy bym się na bank rozłożył. Rano tj. przed 5:00 już było 29C. Teraz jest raptem 38C.

O 7:30 zgłosiłem uszkodzony klimatyzator w moim domowym biurze (albo drugiej sypialni jak kto woli). Przez 5 godzin nie raczyli nawet otworzyć listu ode mnie, więc jak chwyciłem za słuchawkę, to od razu przynioslo to efekty – ustawili technika na jutro na godziny poranne, choć prosiłem o godziny popołudniowe.

Ale i tak najważniejsze dzisiaj są raporty. Od rana tworzę jakieś bzdury, o przepraszam, miesięczne raporty podsumowujące aktywność każdego studenta z osobna oraz każdy przedmiot, za który jestem odpowiedzialny. W firmie nieznane jest żadne oprogramowanie bazodanowe, więc wszystko tworzone jest w Wordzie i Excelu. Równie dobrze możnałoby to wypełniać ręcznie, ale wydruk cyfrowy zawsze profesjonalniej wygląda.

W kwietniu miałem już nic nie robić z bardzo sławną grupą 82 – królowie leserów z tragiczną znajomością języka angielskiego (tj. Kali mieć, Kali być). Niestety Tony tak zaangażował się w egzaminowanie, że nie miał czasu, by się tym zająć. Idę o zakład, że nawet się nie starał, by wysłupłać choć 10 minut. Zrobiłem więc za niego ten raport, ale w maju będzie walczył już z tym sam 😉
Continue reading »

Szalone zakupy

Magia Villaggio wciąż działa.
Są ludzie… nie tylko ubrani na biało, jest chłód, chce się żyć.
Nie można przecież cały czas łazić po centrach handlowych i podziwiać jak tu pięknie …  a jak tam wspaniale….
Pieniądz lubi obrót,  a w tym kraju globalny kryzys nie daje się we znaki, przynajmniej jak na mój gust. Wtajemniczeni twierdzą, że moja firma mocno zwolniła. Tak czy inaczej postanowiłem zasilić konto miejscowych sklepikarzy. Przy okazji robienia zdjęć, patrzyłem też co ciekawego (niekoniecznie super modnego) mają Arabowie. Dziś przyszedł więc czas na przewietrzenie własnego portfela. Oczywiście w piątkowe popołudnie trzeba być bardzo cierpliwym gdy jedziemy na zakupy, bo przeważnie przychodzi czekać nam ponad 20 minut na wolne miejsce parkingowe. Chyba że wolisz 5 minut spacerować do sklepu. O ile spacer do można znieść, o tyle w drodze powrotnej nikomu się już to nie uśmiecha, bo całe ręce masz obładowane siatami. Pół biedy jak to są ubrania, ale niektórzy wpadają na pomysł, by troszeczkę popracować w domu nad swoim marnym ciałem, więc nawet jakby się miało wózek to i tak auto nie powinno być zaparkowane daleko.
Continue reading »