Monthly Archives: December 2008

Badanie lekarskie

Posted on by

Dzisiaj jest ten dzień. Zobaczymy jak wygląda tutejsza służba zdrowia. Sprawdzenie grupy krwi mile mnie zaskoczyło, ale wg tego co opowiadali koledzy, to będzie szokiem, pewnie nie tylko dla mnie, ilość badanych ludzi.

Mutaz, Sudańczyk, ma po mnie przyjechać o 7 rano, ale dla pewności nastawiam budzik na 4:30. Pierwszy sygnał zignorowany, drugie nie doczekałem. W duecie zawyły jęki z meczetów z odgłosami spychaczy na pobliskiej budowie. Okna zamknięte, ale ponieważ w domu nie ma prawie mebli, więc echo niesie się jak cholera. Cóż, przed piątą nie da rady już spać.

O 6 jestem gotowy. Tak dla przyzwoitości, gdyby się okazało, że pomyliłem godziny.
Nie pomyliłem. Nikt po szóstej nie zadzwonił z pretensją, że nie ma mnie jeszcze na dole.
Komputer już schowany do plecaka, śniadanie zjedzone. Co robić przez tę godzinę? Wiem. “Uruchomię” w końcu komodę i szafę. Poszło szybko. Ale do pełnego wypełnienia jeszcze dużo mi brakuje, więc jakby ktoś z Was by przyjechał, to na pewno się znajdzie miejsce i dla niego.
Walizka na szafę, stare reklamówki posłużą jako miejsce składowania rzeczy do prania. Jasne, ciemne, czerwone i szafa gra 🙂 jak będę pewny że zostanę dłużej, to sobie kupię kosz na brudną bieliznę, na razie szkoda kasy (ale sknera 😉 )

6:20 – wciąż mnóstwo czasu. Odpalam TV, skaczę po kanałach. Nuda.
Zobaczymy co w kraju. Na TVP Polonia leci jakiś film. Wciąga mnie trochę, ale oczy kleją się do snu. Byle nie zasnąć, byle nie zasnąć…

Sprawdziłem – obejrzałem fragment “Mieszkania na Placu Zbawiciela” z Jowitą Miondlikowską (czy ktoś jeszcze pamięta jej telewizyjny debiut w “W labiryncie” – nasz pierwszy, polski, tasiemiec, ech, to były fajne czasy 🙂 Jakże daleko znalazłem się od poruszanych w filmie problemów – małżeństwo, dwójka dzieci, marzenia o własnym M-3, a jedynie szara rzeczywistość w domu z teściową i życiem na pudełkach.

Siódma – jestem już na dole. Ja w koszuli, Simon też, a Mutaz … ciepła kurtka i czapka zimowa 🙂

Jedziemy. Kierowcą jest Simon. Nawija jak maszynka, ale w końcu mogę go zrozumieć… pewnie dlatego, że powtarza dwa razy każde zdanie dla Mutaza. Biedny chłopak z niego. Jaja sobie z niego wszyscy robią. Odwala czarną robotę, a jak coś nie wyjdzie, to dostaje mu się za wszystkich. A wystarczyłaby odrobina dobrej woli… pojęcie nieznane ani w Katarze, ani w Australii. Oczywiście zdarzają się wyjątki, ale generalnie ludzie mają w d…e, że masz problemy z ich językiem.

30 min jazdy w korku i jesteśmy na miejscu. Jakieś straszliwe zadupie a ludzi kupa. Kolejka wystaje aż na parking. Ponad setka ludzi. K…a m.ć, przecież ja stąd do czwartku nie wyjdę.

Nie, nie, to nie dla nas kolejka. To dla “podludzi” (dyskryminacja rasowa jest tutaj przerażająca 🙁 ).

Stajemy w kolejce dla “ludzi”. Nie, nie, to też nie dla nas. Mamy wejść do środka od razu. Przynajmniej tak zrozumiałem gościa sprawdzającego wizy.

Przed wejściem do przychodni Mutaz dał nam po stówie. Prosił, by nie zapomnieć o zabraniu potwierdzenia zrobionych badań.

A w środku … obsługa taśmowa pacjentów. Nie, nie pomyliłem się. W poczekalni są dwa szeregi krzeseł, dziesięć rzędów, pogrupowane po trzy krzesełka. Siadamy z Simonem w lewym szeregu. Z przodu jakiś facet dyryguje ruchem na krzesłach. Rozsyła do odpowiednich okienek tych z pierwszych rzędów, a pozostałym każe się przesiąść o rząd bliżej. Ruszamy z Simonem do prawego szeregu.
Wpadka.
Zawiadamiający ruchem każe nam wrócić do lewego szeregu. Widać nie jesteśmy pierwszymi, co chcieli by mieć taśmociąg za sobą. Po 40 minutach jesteśmy w pierwszym rzędzie. Władczym ruchem ręki zawiadowca odsyła mnie do okienka numer 3. Czynnych jest pięć z sześciu dostępnych. To i tak o trzy więcej niż w Centrelinku było. Tylko że tam było aż dwanaście stanowisk.

Przede mną wciąż trzy osoby. Teraz stoję już w “normalnej” kolejce. Trzy, dwie, jedna… wolno mi podejść.

Koleś w okienku, ubrany w skórzaną kurtkę, w czarnych okularach, wyglądający jak miejscowy agent bezpieczeństwa, pobrał paszport, wizę, banknot. Gniewnym okiem spojrzał na mnie. Wystukał moje imię na klawiaturze. Zrobił fotkę. Oderwał wydrukowany dokument z igłówki i oddał mi wszystkie dokumenty.

Badanie krwi i RTG za 100 QAR. Mnożąc przez ilość pacjentów obsługiwanych co dnia, musząc robić tutaj fortunę 🙂

Tłum “ludzi” kłębi się na korytarzu. Mam iść na pobranie krwi (czemu wcześniej nikt mi tego nie powiedział? – przecież ja śniadanie jadłem rano, skromne, bo skromne, ale zawsze coś “na ruszt wrzuciłem”).

Nie, nie, kolejny zawiadowca pokazuje, że to nie dla mnie. Pan gdzie indziej.

Podchodzę do kolejnej rejestracji. O A…chu, kobieta mnie będzie obsługiwała. Czym sobie na to zasłużyłem? 🙂 Jak wyglądała? A bo ja wiem? Oczy miała umalowane, podkreślone kreską [?], ręce moczone w hennie (znaczy coś namalowane na nich miała). Nic więcej nie udało się wydobyć spod tej czarnej szaty.
– Następny… – ale co? a gdzie fiolka dla mnie?
Czekam cierpliwie przy ladzie. Po minucie sobie przypomniała, że zapomniała wydrukować kod na fiolkę.

Wchodzę w kolejny korytarz.
– Czy …
– Pan siada. Imię
– ? – przecież ma napisane jak wół, czarno na białym. – Wojtek
– Skąd jesteś? – przecież ma paszport w ręku.
– Z Polski. (from Poland)
– Skąd? Holand?
– Nie Holand, Poland
– Romania?
– Połlent – (matole jeden)
– a, Mołlenda, wiem gdzie to jest 🙂 – to dobrze, bo ja nie wiem, gdzie to jest 😀
Zaciskam pięść, lekkie ukłucie.
Dziwne, nie mdleję na widok kropel swojej życiodajnej cieczy.
Rozluźniam uścisk. Dwie minuty i po ukuciu nie ma śladu.

Jeszcze RTG i będę wolny.
Zrzucam z siebie koszulę, prężę zarośniętą klatę gladiatora (może kiedyś będzie gladiatora, na razie wygląda jak małpy zdjętej prosto z drzewa).

Staję w kolejce. Oby mi tylko plecaka nie podpieprzyli. Bo bym całą swoją historię stracił :[ Wchodzi Hindus, a technik mi zabiera kartkę. Co jest? Czemu moja karta weszła razem z Hindusem? Pewnie ktoś zapomniał przynieść, a sztuka jest sztuka, więc jest lekkie przesunięcie w danych. Spoglądam za siebie. Fatalnie. Ja dostanę kartę jakiegoś Murzynka. Drobny, ale wyjątkowo sprawny 🙂
Moja kolej. Ustawiam się plecami do maszyny. Wdech. Kiedy będzie hasło – Wstrzymać oddech i się nie ruszać.
Nie było. Mam już wyjść. 20 sekundowe RTG. Jestem wolnym człowiekiem.

Wypadam do przebieralni. Uff, jest plecak z laptopem.

Czyli kolejny problem za mną. Mały kroczkami zbliżam się do upragnionego celu. Jeszcze tylko (buchacha) odciski palców, przepustki do zakładów pracy, wiza stałego pobytu, prawo jazdy, samochód, konto w banku i może pozwolą mi popracować konstruktywnie, bo na razie tylko czas płynie 🙂

Przed obiadem pobiegłem podpisać książkę wejść/wyjść.
Jak przyjechałem, to Mohammed gdzieś polazł, a Ali nie miał klucza do jego pokoju.
Tym razem był. I wiecie co? Sukces. Poznałem w końcu swojego szefa. Mr Abass [KuntaKinteJakośTakMamNaNazwisko] z Sudanu. Trzeba będzie się nauczyć tych wszystkich imion, bo wstyd, że tak długo nie mogę ich zapamiętać. Ale co ja poradzę. Większość widziałem tylko raz, a na drzwiach mają szlaczki, więc rozeznać się nie mogę w tych arabskich imionach – pewnie mają ten sam problem ze mną. Tylko, że oni muszą zapamiętać jedno imię, a ja ponad trzydzieści. Ale dam radę.

Chyba James powiedział mi, że oni nie wiedzą jak się w stosunku do nas zachowywać, jak miło nas przywitać, więc wychodzi straszliwa “kaszanka”.

Abass nie wiedział, czy pierwszy ma mi podać rękę, czy mam usiąść, o czym ze mną rozmawiać. Wyglądał na cholernie zakłopotanego. W dodatku Mohammed, który mnie przedstawiał po angielsku, znów przeszedł na arabski, więc panowie coś tam brzdąkali pod nosem, a ja siedziałem jak ten palant, grzecznie szczerząc zęby do obydwu z nich.
Gdy chcieli się mnie pozbyć, to nie omieszkałem się zapytać o komputer, konto, dostęp do sieci i do internetu, przepustki.
– Wszystko w odpowiednim czasie, możesz odejść – Lubię ich ten władczy ton. Może chcieliby łagodniej, ale nie mają pojęcia jak to zrobić.
Nie dałem się tak szybko wyrzucić …
– a może kurs języka arabskiego? ułatwiłoby mi to porozumiewanie się ze studentami – może QP organizuje coś takiego?
– Mohammed, zaprowadź GO do Aliego!! – a gdzie za przeproszeniem PAN się podział? to każecie sobie mówić, PER PAN, a ja to NIM zostałem, ech, niczego tutaj się nie wywojuje. Trzeba sobie odpuścić – Wojciechu, LUUUUZ, inaczej padniesz.

Mohammed kazał Aliemu mnie zabrać na kurs językowy, ale z wymiany spojrzeń odczytałem
– Po..ło Cię stary, jak białasa wezmę ze sobą.

Kurs jednak darmowy nie będzie, ale 300QAR za trzy miesiące to nie jest wcale zawrotna kwota. Da się przeżyć. Przecież na coś trzeba te petrodolary przeznaczyć. Na koncie ich trzymać nie będę, bo co mi po nich w banku.

Ali narysował mi mapkę, jak tam dojechać. Sylwia na swoim blogu pisała, że adresami nie operują tutaj, czego wspomniana mapka jest tego przykładem. Na szczęście tak dokładną mi narysował, że ciężko będzie tam nie trafić.

Do domu wróciłem z Keithem. Ten gość nie wygląda na pana blisko 60tki. Niestety ma już 11-letniego wnuka. Nieważny wiek, ważne że sympatyczny i da się z nim pogadać nie tylko o pogodzie i footy.
A swoją drogą, tak wielu Ozich tutaj, a dyżurne tematy z Melbourne ani razu nie były poruszane – mam na myśli właśnie footy, oraz krykiet, pogodę, bbq, wymarzonym urlopie w Queensland. Keith raczej nie rozmawiał by o tym, bo pochodzi z Townsville 😀
Muzyczki też fajnej słucha sobie w aucie. Trzeba będzie zakupić sobie przejściówkę do mp3-playera, a przede wszystkim odtwarzacz. Kto w obecnych czasach montuje radioodtwarzacze kasetowe do aut? no kto? Katarczycy 🙂

Ojoj – Antar (Egipcjanin co siedzi na przeciwko mnie w biurze) zrezygnował z mieszkania w naszym bloku. Poprosił o trzypokojowe mieszkanie, ale obie sypialnie mają być umeblowane – u nas niestety jest tylko jedna:) Szkoda.

Ale nic straconego, bo podobno wczoraj w nocy wprowadził się Glyn. Młodziak z Anglii, ale z rozmowy wyszło, że bardzo doświadczony w pracy z Arabami. Dwa lata szkolił robotników w Arabii Saudyjskiej, więc życie w Doha to już dla niego pestka. Pojutrze przyjeżdża do niego żona z dwójką dzieci (4+1). W drugi dzień świąt do Toniego przyjedzie żona z synem, więc trochę nam się zaludni pięterko. Oby tylko nie pochłonęło ich za bardzo życie rodzinne, bo ciężko być samotnym w tłumie.

Ale co ja się martwię. Przecież Wy jesteście chętni mnie odwiedzić, prawda? :-]

W ramach sąsiedzkiej pomocy ustawiłem internet Glynowi. Uchodzę już w budynku za speca od komputerów. I niech tak zostanie.

Ach, zapomniałem Wam powiedzieć, że przyniesiono nam nowe fotele. Wyglądają porządnie, można się na nich trochę pokiwać, a przede wszystkim nie ma się wrażenia, że się rozpadną po tygodniu.

Święto Narodowe a terroryści z Australii

Posted on by

Rozpakowuję się już piąty dzień. Nie, nie, aż tylu rzeczy nie miałem ze sobą, ale nie mam pomysłu jak kto to uporządkować, więc wciąż połowa rzeczy gniecie się w walizce.

18 grudnia w Katarze przypada święto narodowe. Jest to związane z … no właśnie nie wiem 🙂
Kupiłem rano gazetę, by się dowiedzieć, ale jeszcze jej nie przeczytałem. Przez cały tydzień nad RAA latały samoloty wojskowe. Przygotowywali się do dzisiejszych pokazów lotniczych. Chciałem iść rano, ale chłopaki odpuścili sobie paradę. Ruszymy za to wieczorem na sztuczne ognie.

Po obiedzie nasza trójka wskakuje do auta Reya i gnamy na Al Corniche. Parkujemy na przeciwko Souq Waqif i idziemy oglądać … no właśnie nie wiedziałem co idę oglądać.
Mam problemy z australijskim, i to bardzo poważne. Od trzech dni nie mogłem pojąć, o co chodzi Toniemu. Dziś wiem o czym mówił… o muzeum sztuki islamskiej.
Budynek otwarty chyba miesiąc temu, więc wciąż tłumy w tej okolicy. Złoto nie kapie jednak z niego, jakby można było się spodziewać, ale też nie można powiedzieć, że jest to skromny budynek. Zresztą obejrzyjcie sami (zdjęcia wkrótce, czyli za miesiąc)

Zbiory muzeum można oglądać za darmo, co w moim przypadku jest wielce zbawienne. (W portfelu mam tyle kasiorki co kot na płakał ; sytuacji nie poprawiła nawet wczorajsza wypłata z bankomatu). Warunkiem jest tylko przejście kontroli antyterrorystycznej. Na taśmę kładę plecak, komórkę, aparat fotograficzny. Śmiało idę przez bramkę. Cisza, bo co się może stać. Przecież nic nie mam. Nagle z głośników głośne biiiiip biiiiip biiiiiip …. ale o co chodzi? ….. biiip … biiip ….biiip.
– Proszę pana, pan ma nóż w plecaku.
– Proszę? jaki nóż??? o czym Wy mówicie???? ja nie mam przy sobie żadnego noża, słowo honoru!!! – pikawa zaczyna mi bić mocniej, bo jeszcze tydzień nie minął, a ja już mam kłopoty w Katarze. Strażnicy coraz bliżej mojej osoby. Spoglądam na monitor, a tam …. nóż 😀 Najprawdziwszy nóż, a najlepsze, że należy do mnie. Poznałem po kształcie. To mój otwieracz do piwa, wina, z maleńkim ostrzem, zwany popularnie scyzorykiem. Wkładam rękę do plecaka, macam jedną kieszeń, drugą, trzecią, no nie ma. Nie mogę go cholera znaleźć. Strażnicy wskazują “otuloną” kobietę stojącą opodal. Myślę sobie – będzie kontrola osobista. Niestety nie było strip-teasu 😀 Kazano mi tylko zostawić plecak w szatni.

A co można zobaczyć w muzeum. Proszę obejrzeć fotki. [pozycja chwilowo niedostępna :] ]

Naród katarski lubi się bawić, nie wstydzi się więzi ze swoją ojczyzną. Jak wychodziliśmy z muzeum to tłumy arabów wiwatowały, machały flagami, trąbiły, śpiewały. Nawet policja nie była w stanie ich ujarzmić. Niektórzy tak bardzo wczuli się w zabawę, że siadali na dachach aut. Al Corniche była całkowicie zablokowana, więc po raz pierwszy udało mi się przejść sześć pasów nie martwiąc się o to, że ktoś mnie potrąci. (fotki, jak zwykle wkrótce)

Trochę czasu nam zostało do zmroku, więc Rey zaprowadził nas na Souq. Tym razem był to Golden Souq. Do dziś wydawało mi się, że złoto ma zdobić człowieka, ale jak patrzyłem na te cudności, to dochodzę do wniosku, że Arabowie właściciela tych świecidełek traktują jako dodatek do szlachetnego kruszcu.
Zapewniam Was, moje drogie Panie, że zakładając taką biżuterię, nikt nie będzie pamiętał, co miałyście na sobie, jaką fryzurę, makijaż. Wszystkie oczy będą zwrócone na te dziesiątki uncji złota zasłaniające Wasz seksowny dekolt.

Ok. 18 wróciliśmy na wybrzeże, by móc oglądać pokaz sztucznych ogni. Niestety po 20 minutach nie dane nam było zobaczyć nic, prócz świateł z wielkich jupiterów, więc zabraliśmy się do domu. Inna sprawa, że ja już byłem zmęczony, a wieczorny chłód dawał się wszystkim we znaki.

Po 22:00 usłyszałem wreszcie wystrzały. Z okna mojego salonu, mogłem dostrzec gdzieś daleko, nad dachami domów, rozbłyskujące się sztuczne ognie. Dobrze się stało, że tak szybko podjęliśmy decyzje o powrocie. Kląłbym potem w żywy kamień, że czekałem kilka godzin na parę rozbłysków.

Dobranoc

Zanim nastał pierwszy zakatarzony weekend

Posted on by

4:30
Za co? za jakie grzechy ja muszę tak wcześnie wstawać? – mam to głęboko, leżę dalej…

Przypominam sobie dlaczego tu jestem i jaki sobie cel postawiłem przed sobą. Od razu trzeźwieję i podnoszę się z łóżka. Katar leje się równo z nosa. Kinol czerwony pewnie od nadmiaru wrażeń 🙂

6:30
Znowu to samo. Mohammeda nie ma. Czekamy, dowcipkujemy sobie.

Pojawia się Wayne. Człowiek odpowiedzialny za ośrodek szkoleniowy w Ras Laffan (fabryka miasto, na północno-wschodnim wybrzeżu Kataru). Byku to mało powiedziane. 195cm wzrostu, 120kg żywej wagi, z równie wielkim brzuchem.

Tony i Ray dziś jadą na rekonesans naszego docelowego miejsca pracy. Pytam się grzecznie Wayna czy mogę z nimi jechać na wycieczkę. Nie, bo on nie wie co ze mną ma zrobić. Nie ma żadnych wytycznych, więc on nie może sam podejmować decyzji.

I na tym właśnie polega tutaj życie zawodowe. Wyluzuj chłopie, nadejdzie odpowiednia chwila to się zrobi wszystko. Dziś nie da rady. I tak już słyszę od tygodnia. Jeśli za to siedzenie mi zapłacą to fajnie, gorzej jeśli nie wpłynie kasa.

Pan Antar, Egipcjanin ode mnie z pokoju, doczekał się na internet. Dwa tygodnie codziennych telefonów, aż w końcu przyszedł koleś i mu to założył. Gwoli ścisłości, najpierw Antarowi wysłano list z instrukcją jak ma to sam sobie zrobić, ale niestety nie działało nic. Jako uczynny człowiek spojrzałem na to fachowym okiem. Wyjście na miasto miał, ale niestety nie mógł „się autoryzować”, co de facto znaczyło, że nie może korzystać z internetu 🙂

10:00
Poszedłem pogadać z Peterem. Facet po 60-tce, a dopiero po raz pierwszy w życiu opuścił Australię. Na potrzebę wyjazdu musiał sobie wyrobić w trybie ekspresowym paszport. Takiemu to dobrze. Całe życie poza światem. Ale prawdę mówiąc nie podchodzi mi pod obraz typowego Kangura. I bardzo dobrze. Jest o czym z gościem porozmawiać. Dziś co prawda rozmowa była o niczym, czyli o pracy, ale zawsze dobrze z kimś zamienić parę słów gdy się nudzisz jak cholera, a pokazać tego nie można 🙂

11:30
Drepczę na lunch. Sam, bo przecież koledzy pojechali na północ. Pogoda typowa zimowa, przenikliwie zimny wiatr, słońce nisko nad budynkami, gałęzie drzew gną się pod napływem gęstej atmosfery. I gdyby nie 25C na dworze (tak przypuszczam) to pewnie za chwilę nadciągnęła by zawierucha śniegowa z Polski.

Wchodzę na salę, szybkie spojrzenie dokoła, czy aby przypadkiem nie ma nikogo z zarządu.
Siadam.
Zamawiam kurczaka po indyjsku.

Kelner przynosi mi koszyczek chleba. Taki zapychacz przed głównym posiłkiem.
Nagle przychodzi olśnienie. Już wiem, gdzie złapałem katar. W tej cholernej restauracji jest tak przewiewnie. Człowiek przyzwyczajony do upałów albo do zimna, ale nie do zimowej bryzy wydobywającej się z sufitu.

Uff, trochę pikantna ta potrawa. Na talerzu został ostatni kawałek kurczaka, gdy na salę wchodzi Amerykanka. Podchodzi do jednego ze stolików. Odsuwa krzesło. Zerka w lewo. Ja się kłaniam. W mordę, wiedziałem. I bądź tu dżentelmenem. Kobieta o skrzeczącym głosie drepcze w moją stronę.
– Czy mogę się przysiąść?
Zanim przełknąłem ostatniego kawałek kurczaczka, już siedziała. Nie wypadało wstać od stołu póki nie zjadła, więc dla towarzystwa żułem ostatnie kawałki chleba.
Miłośniczka henny, bo lewą dłoń miała pokrytą dziwnymi wzorkami, nie przestawała gadać. Z początku myślałem, że to czarne na dłoni to brud, ale jednak zakrętasy układały się trochę mniej chaotycznie niż wydawało mi się na pierwszy rzut oka 🙁

Że co? że Amerykanka? buchacha
Angielka z Manchesteru, po ekonomii. Wykłada w QP podstawy nauk ścisłych.
Ray miał rację. Pali jak smok. Wyziew tytoniowy był nie do zniesienia.

Trish (a w zasadzie Patricia) jest pierwszy raz na długim wyjeździe zagranicznym poza Wielką Brytanią. Typ antysocjalny, jak sama siebie określa, bo przecież nie będzie się zadawać z facetami z naszego bloku. Co by sobie Arabowie o niej pomyśleli 😉 A jednak do mnie podeszła.

Trzeba wiać, póki jeszcze ma coś na talerzu.
– Chętnie bym został dłużej, ale już ponad godzinę temu wyszedłem z biura, muszę niestety już iść.
– Nic nie szkodzi. Nie będę już więcej jadła.
O rany, czyli kolejne 15 min wymuszonej gadki-szmatki.

Proszę o rachunek, ona się upiera, że zapłaci. Po drugiej próbie odpuściłem. No skoro tak bardzo nalega… :-] W domowym portfelu się nie przelewa, więc każda dotacja mile widziana 🙂

O rany (po raz drugi w tym paragrafie), Patricia przyjechała na lunch autem, a miała ze swojego biura nie więcej niż 500m.

Wojciechu, nie dziw się. Przecież jest zima, jeszcze by ją porywisty wiatr porwał i co? i dobrze by zrobił 😉

Brytyjka odwiozła mnie pod same drzwi budynku, w którym mam pokój. Wiedziała nawet gdzie to jest, czyli jest co najmniej miesiąc w tym ośrodku 🙂

14:25
Mohammed mnie OPR, że za późno przyszedłem podpisać listę wyjść. Dziwny facet. Przecież jeszcze jest dużo czasu do jego modłów.

James, w drodze do domu, wyjaśnił mi , że nie o modły tutaj tym razem chodziło. Wszyscy z głównego biura dali nogę o 11:30, a on musiał czekać na mnie do w pół do trzeciej. A wystarczyło przyjść, dać listę i po sprawie. I tak bym nigdzie nie wyszedł, bo nie miałbym jak wrócić do domu, a z buta poprzez rozgrzebaną autostradę nie chciałoby mi się dreptać. I weź tu człowieku pojmij Araba. Nic nie powie, a potem wylewa swoje frustracje na Ciebie.

I znowu OPR. Za dużo tych OPR jak na jedną godzinę. Tym razem ostro zareagował James. Jakaś “otulona” strąbiła go niemiłosiernie, a ja pan ciekawski odwróciłem się. Sęk w tym, że patrząc na kobietę, coś mówiłem do niego, a to największa zbrodnia. Kobita nie wie, że mówię do kierowcy i może złożyć doniesienie na policję, że jej bluzgałem z innego auta. Zgadnijcie komu by uwierzyli? 😀 Czyli od dziś, daję się zatrąbić na śmierć każdej kobiecie w Katarze 🙂

Wieczór
Kto mnie zna, wie, że nie lubię korzystać z cudów techniki bankowej. Bankomaty, bankowość internetowa – to wszystko mnie przerażało. Jestem jednak w Katarze, a po tygodniu już skończyły mi się zaskórniaki. Wybór był prosty. Zdycham z głodu albo idę wypłacić pieniądze w bankomacie. Wolę być jednak biedny niż głodny.

Lecę do znajomego bankomatu. OUT OF ORDER.
Czyżby Bóg przestrzegał mnie przed bankructwem?
Lecę dalej. Kolejny zajęty. Zresztą nie znam firmy.
W biegam do Royal Plaza. Przepych wylewa się na mnie, ale ja muszę do bankomatu, inaczej padnę z głodu.
Jest.
Żegnam się w myślach. Raz kozie śmierć.
Połknęło kartę.
Wystukuję PIN.
Wciskam 500. Może nie wejdę w debet.
Szuruszuru szuruszuru Co jest grane? za długo coś to trwa … 🙁
szuruszuru szuruszuru iyiyiy otwiera się klapka. Jest karta. To dobrze.
szuruszuru iyiyiy jeszcze lepiej, jest kasa
szuruszuru iyiyiy rachunek. Uff, coś zostało mi na koncie.

Lotem błyskawicy wpadam do domu. Loguję się do australijskiego banku. Od razu mam potwierdzoną operację. Pobrali mi 5AUD, ale to znikoma cena za moje szczęście. Mam za co żyć w następnym tygodniu 🙂

Dzień trzeci

Posted on by

4:30
Zabiłem budzik w komórce. Bestia nie dała mi pospać. A może dlatego, że obudziłem się o 2:30 myśląc, że znów zaspałem do pracy. Drugi raz nie dałem już bestii zadzwonić. Zwlokłem się z łóżka i podreptałem do … może bez takich szczegółów 😉

Dziwne, ale jakoś szybciej wraca mi świadomość w Katarze po nocy. Czy to dlatego, że spóźnienie może oznaczać zwolnienie z pracy? a może dwugodzinny spacer do pracy? a może jedno i drugie?

6:10
Bijemy rekordy szybkości bycia w pracy. I mimo że nie można wcześniej wejść, my znów jesteśmy grubo przed czasem. Dziś jechaliśmy w czwórkę. Simon, koleś przyjechał dzień po mnie (security guy, odpowiedzialny za bezpieczeństwo QP, znaczy się bolek, goryl 🙂 „Spika” tak czystym australijskim, że w ogóle go nie rozumiem. Sens jego wypowiedzi łapię dopiero po odpowiedziach chłopaków. Gadali coś o wieczornych wyjściach, operacjach plastycznych (czyt. mutantach silikonowych), kur..ch, Georgu Bushu. Podobno coś się stało wczoraj, ale ja jeszcze nie ustawiłem sobie właściwych programów na satelicie, więc jestem totalnie odcięty od informacji, a wieczory spędzam na rozmowach z Wami, więc przez szacunek dla Was nie „surfuję” po sieci.

6:45
Mohammeda nie ma. Biuro z listą otwiera nam ktoś inny 🙂

Tony jest naszą duszą towarzystwa. Robi sobie jaja ze wszystkich i wszystkiego, ale trzeba przyznać, że w granicach dobrego smaku. Szkoda, że lubi też wszystko wiedzieć, znaczy pan ciekawski. Odkrył, że jego podanie o przepustkę wciąż leży na biurku Mohameda. W takim tempie to my nieprędko zaczniemy tutaj pracować na poważnie 🙂

Zabieram chłopaków na wycieczkę krajoznawczą po moim budynku. Tony jest lekko zazdrosny, bo mój pokój przypomina czasy końca XX wieku, zaś jego baraczek pamięta chyba lata 50-60te.

Zachodzimy do Keitha, potem do Petera. I tak na pogawędkach upływają nam kolejne trzy kwadranse.

Cenna uwaga od Petera do wykorzystania w trakcie przygotowywania się do zajęć – będziemy przede wszystkim zmagać się z poziomem języka angielskiego naszych podopiecznych. To dobrze, bo ja i bez tego jestem zaniepokojony. Można przygotować dla nich słowniczek wyrazów trudnych. Dla mnie też taka pomoc podręczna będzie jak znalazł. Gorzej, że po przejrzeniu materiałów, które dostałem od Mohammeda, ja miałbym problem nie tylko ze słownictwem angielskim, ale też i polskim 🙂

8:00
Zabieram się do pracy, czyli poranna kawa. Po raz pierwszy zdarzyło mi się ją wylać w pobliżu klawiatury. Na szczęście nie moja, na szczęście nie trafiłem w nią. Niestety słodka ciecz powoli zaczęła spływać do mojego plecaka ;(

Znów nadrabiam zaległości blogowe, ale gdzieś w tle mocno już tkwi pomysł – WOJCIECHU, ZABIERZ SIĘ ZA PRZYGOTOWANIE WYKŁADÓW, SZKODA CZASU NA PIERDOŁY 🙂

9:20
Myśl wcielam w życie – czas “posurfować: w bibliotece. Mimo że obiecano dziś uruchomić mi komputer i internet, to jednak nikt do tej pory się nie pofatygował, więc z braku laku drepczę do czytelni.

Cieniutko z tym surfowaniem w pracowniczej sali komputerowej. Nie dane mi było sprawdzić poczty. Stronę gMail zablokowano czasowo. W godzinach pracy nie wolno mi czytać prywatnej korespondencji. Ja to nazywam “Zamordyzm wielki”.

Ale to, że siedzę w biurze i pierdzę w stołek to już nikomu nie przeszkadza 🙂

Takie blokowanie typowo prywatnych stron ma swój plus. Można dzięki temu poczytać sobie o NLG (Natural Liquid Gas). Bardzo ciekawa pozycja. Polecam 😀

Niby szydzono z “Biotechnologii Przemysłowej”, że taka “durna” z inżynierii procesowej, a jednak po ponad 10 latach, coś w tej “durnej” głowie zostało z tej dziedziny niedostępnej podobno dla nas, ludzi zajmujących się organizmami żywymi.

Schematy blokowe nie są jedynie zbiorem kwadratów, strzałek, trójkątów, kół etc. Jawią się jako spójny proces. I właśnie o to chodzi 🙂

Blog Przema jednak udało się chwilę poczytać (znaczy Wasza strona jest wielce profesjonalna, niosąca ogromny zasób wiedzy, może nie technicznej, ale zawsze przydatnej dla nowych imigrantów.

– Przemo, możesz być z siebie dumny, przeszedłeś ostre sito cenzury katarskiej, i z tego należy się tylko cieszyć.

11:30
Dziś na lunch wziąłem sobie kremik grzybowy, makaron z serem i sosem beszamelowym, plus herbatę. Myślałem, że będzie filiżanka, a przynieśli mi cały dzbanek. I to wszystko za całe 7AUD. Ciekawe kiedy przy tych cenach zrezygnuję z robienia sobie drugiego śniadania do pracy?

Dzisiaj przy obiedzie tematem przewodnim była edukacja podstawowa. Ale o tym pisać nie będę, bo to nie miejsce i czas na relację z naszej dysputy.

Zauważyłem fajną rzecz u Raya. Facet jest leworęczny – nic specjalnego, każdemu się może zdarzyć. Ale to, co jest niesamowitego, to to, że podpisując listę, pisze z góry do dołu, tzn. obraca kartę o 90o i dopiero zaczyna pisać. Ale teraz przy obiedzie “rozłożył” nas kompletnie tzn. mnie i Toniego. Napisał swoje imię i nazwisko do góry nogami, pisząc od prawej do lewej strony, tak że Tony siedząc na przeciwko mógł normalnie je przeczytać. Nie dało się nie zapytać, skąd ta umiejętność. 🙂 Otóż będąc w szkole podstawowej miał krzesełko z rozkładanym stolikiem-podparciem. Na jego nieszczęście wszystkie krzesełka były dla osób praworęcznych. Tak więc obracał się na krzesełku, aż w końcu znalazł jedyną właściwą pozycję dla siebie. I tak oto zaczęła się jego historia pisania z góry do dołu (bynajmniej nie robaczkami chińskimi). Pokazał nam też jak wychodzi mu pisanie, gdy trzyma “zwyczajowo” kartkę. Nie dało się odczytać. Charakter pisma wyglądał tak, jakby dopiero uczył się pisać.

Przy wyjściu z restauracji spotkaliśmy Trishę. W końcu poznałem “palarkę” z naszego domu. Zdaje się być amerykanką.

Popołudnie
Dziś nigdzie nie idę. Co najwyżej po moje nowe zdjęcia paszportowe. Już mi się wykończył zapas ośmiu fotek zrobionych w niedzielę. Czy my naprawdę jesteśmy tacy przystojni, że oni muszą mieć aż tyle naszych fotografii? 😉

Zastanawiam się co słychać w sprawie mojego prysznica. Okazuje się, że wciąż nic. Więcej kapie z mojego zasmarkanego nosa.  Klimatyzacja jednak mi szkodzi (ta w pracy, bo w domu nie załączyłem ani razu). Przyzwyczaiłem się do spartańskich warunków w Australii, więc luksusy nagle mi szkodzą.

Kafelek mi odpadł w przedpokoju. (ja to mam problemy, nie? 😀 ) Jedyną rzecz jaką zrobili, to przyczepili kartkę do kafelka, że będzie naprawione w przeciągu kilku dni. Jeżeli będą załatwiać tak samo szybko jak prysznic, to może zdążą to zrobić przed moim wyjazdem. Nie, nie miałem włamania do domu. Po prostu pozwoliłem przedstawicielowi mojej firmy wejść do mieszkania w czasie mojej nieobecności i zabrać fotel na kółkach. Towary z BigW, czy Tesco są już lepszej jakości niż to co stało w moim pokoju komputerowym. John, jeden z kolegów, siadł na czymś takim, a zaraz potem wstawał z podłogi. Sprzęt biurowy załamał się pod nim, tak samo jak my załamujemy się patrząc na jakość usług, za które słono płacimy.

Drugi dzień w pracy

Posted on by

Wstałem o 4:30. Chore, normalnie chore, ale co zrobić? Praca to praca.

O 5:45 byłem gotowy. Muszę poprawić skuteczność, inaczej będę chodził na rzęsach.

5:55 odjeżdżam z Rayem i Simonem spod domu. Jedziemy inną drogą niż wczoraj z Omarem. Teraz to nawet z zamkniętymi oczami mogę trafić do roboty. Wczorajszej trasy nie miałbym szansy powtórzyć, przynajmniej nie teraz.

6:10
Jesteśmy na miejscu tzn. w RAA – czy ja aby na pewno jestem inżynierem tutaj? 😉

20 minut czekamy na Mohammeda (tego kuśtykającego). Narobił sobie facet problemów, bo odesłał Johna (jednego z wykładowców) do domu, a jest dla niego nikim. W ogóle facet tutaj jest trochę wyżej niż obywatele trzeciej kategorii łażący w żółtych kombinezonach. Poczuł chłop władzę i lekko przesadził. Może i miał rację, ale forma w jakiej to zrobił uraziła dumnego Anglika. Ten gdzieś zadzwonił i zrobiła się afera. Widać Arabowie są bardzo przeczuleni na tym punkcie.

————————
Nie, nie, nie – no nie wytrzymam, jak można tak sapać, bekać, stękać, harchać – co za czasy. Hindus czuje się super swobodnie, Egipcjanin udaje, że pracuje, a ja zbijam bąki – znaczy bloga piszę 🙂
——————————–

9:00
Nie zdzierżyłem. Wyszedłem z biura po ołówek.

Mohammed gada przez telefon. Ali nie pokaże mi skąd wziąć ołówki, bo nie należy to do jego obowiązków. Jak sobie przypomnę pracę w muzeum, gdzie każdy był tak bardzo pomocny…

Pan techniczny skończył pogawędkę.
– Welcome – (ale na twarzy miał wypisane Czego k..a znowu chcesz ode mnie? Won do biura gdzie Twoje miejsce)
– Skąd mogę wziąć ołówek? Tylko z W13 czy może gdzieś jest inne miejsce?
– 5 minut i jestem do Twojej dyspozycji (… jeśli jeszcze będziesz w moim biurze).
Wraca po 3minutach.
– 5 minut, muszę do toalety.
Nie ma go przez co najmniej 10min.
Wrócił.
– Idziemy przedstawić Cię bezpośredniemu szefowi. Potem dostaniesz swoje ołówki.
Walimy do biura obok.
Szefa nie ma.
Siadam.
Wchodzi Arab. Obchodzi mnie od tytułu, ale się podnoszę. Nie wypada przecież siedzieć jak szef wchodzi, prawda? 😉

Na pytanie skąd jestem, mówię, że z Polski, choć mieszkałem ostatnio w AU.
– A, Polska, niechcący wygraliśmy z Wami mecz towarzyski w Sydney w 1981 roku.
Nie wiedziałem, że w tych czasach w ogóle mieliśmy jakieś spotkania na terenie Australii. Nie powiedział, że chodziło mu o piłkę nożną, ale wywnioskowałem z opisu zdobycia bramki przez jego drużynę. (czyli mamy już jeden wspólny temat z szefem i nie jest to bynajmniej praca).
– Jakby co, wal jak w dym. Jesteśmy tutaj do Twojej dyspozycji.
Z tego co pokazuje techniczny, to mam bardzo poważne wątpliwości, ale może się jednak mylę 😀

Mohamed bawi się komórką. Obraca ją w dłoni i niby przypadkiem po każdych 360o uderza o biurko. Lubi facet wk..ć ludzi. Ciekawe czy tak ma zawsze, czy tylko testuje moją cierpliwość 🙂

– Wiecie, rozumiecie, nie wiemy czy Wam założyć konto internetowe tutaj, bo przecież czasami będziecie jeździć na południe, czasami na północ, więc łącze internetowe będzie bezużyteczne. Musimy racjonalnie zarządzać internetem.
– A co gdy będę musiał wykład przygotować? na dysku przecież nie ma żadnych schematów, zdjęć, a to przecież podstawa przy nauce zawodu. To może będzie można chociaż z biblioteki korzystać?
– Taaa.. biblioteka to całkiem rozsądny pomysł.  Podoba mi się.
Ja chyba naprawdę za dużo od nich wymagam. Kasy jak lodu albo ziaren piasku na pustyniach, twierdzą, że mają najlepsze technologie, a dostępu do internetu mi bronią.

Idziemy w końcu po ołówki. Zahaczamy niestety po drodze o biuro Mohameda. Po co było wziąć klucz od razu? Ale żeby nie było za szybko, to najpierw pan technik wykonał telefon do kumpla.
Jaki to on jest nieszczęśliwy, że ktoś go wczoraj źle zrozumiał. Olaboga – nie było chyba wczoraj jego Boga z nim, bo tyle nieszczęść się na niego zwaliło ostatnio.

Skończył wreszcie lamenty i idziemy po moje nieszczęsne ołówki. Skoro już tutaj jesteśmy to może bym wziął sobie i długopis też. Gdy wyjąłem dwa Mohhamed aż syknął
– Nie ruszaj tego. Sam Ci dam.
Chleb powszedni człowiekowi chciałem odebrać 🙂 To się nazywa ta super pomoc. Dał mi wszystko, nawet dziurkacze i taśmę klejąca. Zszywki mogę wyjmować, ale zszywacza już nie dostałem. Mohammed siada w pokoju na zapleczu warsztatu i łapie za słuchawkę…

Chciałem się zapytać czy coś jeszcze ma dla mnie, ale w jego oczach wyczytałem WON DO BIURA.
Grzecznie podziękowałem i wróciłem do siebie.

Wybiła 10:00. Godzinę czasu zajęło mi załatwienie JEDNEGO ołówka. Nic dziwnego, że wciąż nie mam żadnych dokumentów ani przepustek.

—————————————–
A Dami beka i stęka jak to robił przed godziną.
Luuuz, Wojciechu luuuz, inaczej odpadniesz szybciej niż Ci się wydaje, hahaha
O, znowu głośno ziewnął – czyż koleś nie jest indywiduum? 😀
——————————————————-

11:30
W końcu udało mi się złapać Raya i Toniego na lunchu. Podobno nie wolno nam tam chodzić, gdzie byliśmy dzisiaj na obiedzie, ale co tam. Raz się żyje. Jako osoby niezatrudnione bezpośrednio przez QP nie mamy prawa korzystać z klubokawiarni. Ale co zakazane najlepiej smakuje, prawda? Wszyscy uśmiechali się do Raya i Toniego, a ja nie wiedziałem dlaczego. Potem się okazało, że jak byli po raz pierwszy w restauracji, to tuż przed złożeniem zamówienia na salę weszła grupa naszych menadżerów i musieli cichaczem wypełznąć z sali. Personel rwał boki, ale na szczęście góra nie zauważyła ich obecności.

Na obiadek zamówiłem sobie pierś z kurczaka, z ryżem i warzywami. Do tego mrożoną herbatę. Całość – 18QR, czyli jakieś 7AUD. Taniocha, no może nie w Polsce, ale przy zarobkach europejskich czy australijskich to naprawdę jest relatywnie tanio.
Kelner przyniósł herbatę. Myślałem, że otworzą Liptona z butelki, a podano mi pokruszony lód zalany zwykłą herbatą. No co? przecież zamówiłem mrożoną, tak? to czemu Ray z Tonim tak rżą na widok tego gigantycznego kielicha 😀

Kolejna cenna uwaga Toniego.
– Pozwól Mohammedowi czuć się ważnym, być naszym bezpośrednim przełożonym.

Stało się. Zostałem Paniskiem. Przydzielono mi służącego. Jest odpowiedzialny za to, bym zawsze miał herbatę/kawę, gdy tylko tego zapragnę. I xero też ma dla mnie robić.
Ale dlaczego? dlaczego ja nie mogę tego sobie sam robić? czyżbym już tak wysoko stał w hierarchii społecznej, że te proste czynności przynosiłyby ujmę mojej skromnej Jaśnie Wysokości?
Z wrażenia zapomniałem zapytać się jak ma chłopak na imię.
(Komentarz tylko dla pań. Naprawdę fajne z niego Ciacho. Tylko co z tego? ja gustuję w Towarach i zmieniać tego nie zamierzam, hihihi)

———————————-
Dami przyciął komara, i to przy otwartych drzwiach, hahaha
———————————-

Po pracy Ray odwiózł mnie do domu. Chwila relaksu i kolejna porcja biurokracji. Mam zrobić badania na grupę krwi. Tony twierdzi, że tak będzie lepiej i szybciej. Zanim cokolwiek mi każą zrobić upłynie kolejny tydzień. Szkoda marnować czasu.

aha, czy już wspominałem, że hydraulika wciąż mi nie załatwiono. Nie mam odpowiedniego ciśnienia w rurach, więc by się wykąpać muszę tulić się do ściany. Pod przysznicem też można się przytulać, ale żeby od razu ze ścianą? 😀
Dobrze, że mamy tutaj lato, tzn. takie umiarkowane polskie lato, bez deszczu 🙂 Strach pomyśleć co by było gdybym przyjechał w czasie prawdziwego lata – nic, pewnie bym się zadrapał na śmierć z brudu 🙂

Ray siedzi na Skype, więc zabieramy mu klucze od Lancera i jedziemy z Tonim na przejażdżkę. Badania krwi – biuro – bank – biuro.
Po drodze przejeżdżamy po piętach Peterowi, Jamesowi i Keithowi. Będą mieli nauczkę, by nie przebiegać przez trzypasmową drogę szybkiego ruchu.
Przerażający jest tutaj sposób jazdy. Żadnych zasad, tzn. może i są, ale ja ich jeszcze nie pojmuję.

Laboratorium – jakaś rozpadająca się rudera – zero luksusu. Od razu mi się rzuca w oczy osobna poczekalnia dla kobiet. Bo tylko mężczyźni mogą być pacjentami? Nie wierzę… Ach ten islamski liberalizm 😀

Na recepcji siedzi “otulona” kobieta. Lekko czarna na twarzy, więc chyba jednak nie urodzona w Katarze, przynajmniej nie ma białych rodziców.
– To są moje dokumenty i …
– Grupa krwi? proszę za mną
Recepcjonistka okazuje się być też pielęgniarką. Cholera, nie zauważyłem skąd wyjęła igłę.
Aj, czuję lekkie ukłucie w środkowym palcu. A gdzie dezynfekcja? prawda, była, tylko wszystko tak szybko się potoczyło, że mój mózg tego nie odnotował.
O, płytka mikroskopowa. Trzy kropelki mojej życiodajnej cieczy pozostały zabrane do analizy. Spoglądam ukradkiem przez drzwi do laboratorium. Rany boskie. Jacy Ci ludzie muszą być bogaci!!! Recepcjonistka – pielęgniarka jest też właścicielką tego interesu. Sprzętu nie powstydziłoby się żadna naukowa instytucja w Polsce. Najnowsza technologia za dziesiątki, żeby nie rzec setki tysięcy dolarów. I to wszystko w ręku jednej osoby.

A co mi tam? Zagadam jak fachowiec do fachowca. W końcu człowiek też mikrobiologią się bawił, może nie analizą medyczną, ale co to za różnica. Techniki przecież te same.
– Czy mogę dwa słowa zamienić z Panią?
– ??????
– Czy ja mogę rozmawiać tutaj z kobietami, czy jest to zakazane przez prawo?
– ?????
No to zamieniłem dwa słowa z właścicielką. Dialog jak się patrzy. A jaki rzeczowy. Trudno, może innym razem pójdzie mi lepiej. Wiem, wiem, nie musicie nic mówić. Chcę się pozbawić czterech kończyn i piątej, o zmiennych rozmiarach, w trybie ekspresowym. Na końcu zaś spadnie mi głowa.

Po udanej konwersacji dostaję wynik. A Rh + czyli przez trzy lata w Australii nic się nie zmieniło w moim ciele, i bardzo dobrze.

Znów spotykamy Petera, Jamesa i Keitha. Popołudniowy jogging dla zdrowia. Co prawda tylko na marsz mogą sobie pozwolić z racji wieku i/lub tuszy, ale i to dobre. Ja robię to samo w pracy, gdy idę do Raya i Toniego. Ucinamy sobie pogawędkę. Ależ ten James to plotkarz!!! i skąd on wie, co w trawie piszczy? Nieważne.

Jedziemy do biura. Ja oddam zdjęcia do dokumentów, które robiłem wczoraj, i badania krwi. Toni jedzie po zaświadczenie z banku i może w końcu podpisze umowę.

Nie wiem czy dobrze pojąłem, ale bank musi wyrazić zgodę na przelew naszej pensji do ich systemu. Ja czegoś nie pojmuję 🙁 Podobno mamy zarabiać kupę szmalu, a Ci mogą nam odmówić przyjęcia naszych “śmierdzących” petrodolarów. Gdyby chodziło o wypłatę z banku, to jeszcze bym pojął, że chcą nam utrudniać sprawę, ale żeby blokować wpłaty?? ten świat mnie zaskakuje. Widać mało jeszcze widziałem w swoim życiu 😀

Drepczemy do banku. W międzyczasie dzwoni wnerwiony Ray. Mieliśmy mu za chwilę oddać auto, a nie spacerować po zmroku. (trochę dziwnie się czuję, gdy “polskie” lato w pełni, a szarówka już się o 17:00 robi)

Zapomniałem wspomnieć, że trafiłem pierwszy raz tutaj na gigantyczny korek na krzyżówce. Policja wyłączyła światła i zaczęła kierować ruchem. Ludzie z lewych pasów chcieli skręcać w prawo. My zapomnieliśmy się ustawić na lewym, więc ze środkowego atakujemy lewe pasy. Ktoś wyprzedzał nas odnogą do skrętu w prawo. Tego się nie da opisać. To trzeba zobaczyć. Tłum wkurzonych kierowców, trąbiących, ale nie przeklinających (przynajmniej na głos 😉

Docieramy do banku. To jest naprawdę niezłe wyzwanie, by tutaj spacerować. O ile drogi są niezłej jakości, to już zabudowania i chodniki (o ile w ogóle jest coś takiego) pozostawiają wiele do życzenia. Siedziba banku przypomina już ten świat, z którego pochodzimy i żyjemy (PL, AU). Grzecznie czekam na Toniego aż skończy załatwiać otwarcie rachunku.

Hahaha, nie załatwił najprostszej rzeczy. A wiecie dlaczego? bo ktoś nie napisał w liście polecającym, że jest rezydentem (albo że proces przyznawania stałego pobytu jest w trakcie załatwiania).

Wracamy do biura. Prosimy o zmianę treści pisma, by jednak udało się nam otworzyć konto w banku.

Fatalnie się stało dla naszych sympatycznych panów z administracji, że do biura zajrzał Omar. By mieć chwilę prywatności zaczęli rozmawiać po arabsku. Omar jednak uznał, by pokazać nam kto tu tak naprawdę rządzi i zaczął op…ć pomocników po angielsku. Sęk w tym, że ja nie do końca jestem przekonany o winie chłopaczków. To są chłopcy na posyłki. Za bardzo są wystraszeni, by cokolwiek samemu zmieniać w urzędowych pismach. Ale jak wcześniej powiedziałem Toniemu na ucho – ktoś musi być winny, ktoś musi być ukarany. Jeśli odkryto błąd, to musi być winny i musi być kara. A czy faktycznie jest to prawdziwy winowajca czy nie, nikogo to nie interesuje. Pokaz się odbył, sztuka jest sztuka. I na tym koniec zabawy. Mam nadzieję, że ja nigdy nie będę tutaj kozłem ofiarnym 🙂